मेरो उजाड जिन्दगीमा, हाँसो बनी पस्यौ किन?
निर्मल थिए आँखाहरु, आँसु बनी खस्यौ किन?
बेवारीसे भएपनी, जिउँदो मान्छे जलाएर
मौरी जस्तै भुँनभुँनाई, सर्पलेझैं डस्यौ किन?
रहरको माला गाँसी, दोबाटोमै पर्खाएर
भागीजानु थियो भने, मुटुभित्रै बस्यौ किन?
दु:ख सुख जसो तसो, रमाएथें आँफै सँग,
फुकीजानु थियो भने, बाचाबन्धन कस्यौ किन?
चोटै दिनु थियो भने, बेसाहराको आँचलभरी
दिए हुन्थ्यो बिषै बरु, मात्रै छुरा धस्यौ किन?
निर्मल थिए आँखाहरु, आँसु बनी खस्यौ किन?
बेवारीसे भएपनी, जिउँदो मान्छे जलाएर
मौरी जस्तै भुँनभुँनाई, सर्पलेझैं डस्यौ किन?
रहरको माला गाँसी, दोबाटोमै पर्खाएर
भागीजानु थियो भने, मुटुभित्रै बस्यौ किन?
दु:ख सुख जसो तसो, रमाएथें आँफै सँग,
फुकीजानु थियो भने, बाचाबन्धन कस्यौ किन?
चोटै दिनु थियो भने, बेसाहराको आँचलभरी
दिए हुन्थ्यो बिषै बरु, मात्रै छुरा धस्यौ किन?
0 comments:
Post a Comment